In the jungle the mighty jungle we didn't sleep
Door: Widad Abdalla en Lotte Krouwels
Blijf op de hoogte en volg Lotte
25 Juli 2015 | Thailand, Chiang Mai
Dag 5 & 6
25 juli.
Op advies van Natty om 'the real feeling in the jungle' van Chiang Mai te ervaren, boekten we enthousiast een tweedaagse en 1 nacht jungle trekking die 25 juli zou beginnen. Met zo weinig mogelijk bagage stapten we die dag onzeker het busje in, die ons naar de jungle zou brengen. Een uur later maakten onze voeten kennis met Moeder Natuur: olifantenpoep. Teleurgesteld zei Lotte 'shit..'. Gelukkig maakte de Thaise lunch (Pad Thai) in een bamboeblad het een stuk beter. Iets later klonk het startsignaal en gingen we (toen nog) vol goeie moed op stap. Elk modderpaadje werd door ons ontweken maar snel kwamen we erachter dat deze jungle tocht niet schoon overleefd kon worden. Hiermee bedoelen we: regen, glij, val, boem, hahaha, auw, vies, modder, bruin, etc. Lotte is maar liefst 4 keer (ook al is Widad er vol van overtuigd dat het 5 keer was) vies uitgegleden. Widad daarentegen vond de modder één keer een knuffel geven wel voldoende. Lotte beweert dat dit komt omdat ze de hele tijd hulp kreeg van een aardige Spanjaard en zij deze tocht 'all by herself' moest doen. Drie uur later kwamen we bruin en vies bij onze bestemming aan. Het uitzicht was geweldig: overal groen en mooie bergen met hier en daar een loslopende olifant. Eenmaal 'opgefrist' was het tijd voor het rijden op de olifanten. Pijnlijk, maar een hele leuke ervaring. Na het eten besloten we om met de kinderen -die daar wonen - te spelen. Alle meisjes boven de 5 jaar droegen goude ringen om hun nek, wat wordt omschreven als 'longneck' (zie bij: foto's). Het aantal ringen staat voor hun leeftijd en ondersteunen hun nek. Als ze eenmaal getrouwd zijn en iets ongehoorzaams tegenover hun man doen, worden de goude ringen weggehaald waardoor hun nek breekt. Sprake van feminisme is hier dus niet het geval.. Na kilometers te hebben gerend met een vrolijk kind op je rug, tientallen selfies gemaakt te hebben en steeds onze namen moeten zeggen, was het tijd om afscheid te nemen. Ongeveer een uur later kwamen de meisjes een traditionele dansvoorstelling geven waarbij ze mensen meetrokken. Voor we het doorhadden, dansten we ze vrolijk na. Daarna gingen we met onze Spaanse vrienden hun versie van 'mens erger je niet' spelen. Als je het ons vraagt, werd er gewoon vals gespeeld. Als je iemand opat mocht je bijvoorbeeld 20 stapjes verder lopen. Do we need to say more? Toen de meeste mensen richting bed gingen (lees: een lange bamboehut waar je dicht tegen elkaar aanlag op een dun kleedje en een klein, hard kussentje moest slapen) besloten wij dit ook te doen. Of all the people, moest Widad net naast een snurkende man liggen. Daarnaast lagen we ook nog eens tegenover de deur die niet dicht kon, oftewel: zwerfhonden besloten onze bamboehut als catwalk te gebruiken met af en toe geblaf. Alsof dat niet erg genoeg was, werd er midden in de nacht onder onze bamboehut audities voor 'The voice of Kip' gehouden. Naar onze mening was niemand door.. Geen nachtrust maar nachtonrust.
26 juli
De volgende dag werden we wakker met spierpijn van hier tot Bangkok. O-ve-ral pijn, vooral van het slapen. We besloten om even te gaan 'douchen' : een zielige pijp met koud water dat eruit kwam. Te laat aangekomen bij het ontbijt en de natte kleding die we weer aan moesten (ook onze sokken en schoenen..) begonnen we onze dag meteen goed en optimistisch! Het avontuur hield niet op: met 30 man moesten we onszelf in twee pick-up trucks proppen. Lotte had de beste plek om dood te gaan en hield Widad dus vast alsof haar leven er vanaf hing. Eenmaal aangekomen moesten we gaan raften. Met groepjes van 5 ging je een opgeblaasd bootje in, kreeg je een redddingsvest, helm en een peddel en hoopte je dat je na deze rit al je tanden nog had. Als uitverkorenen werden we gekozen door de Spanjaarden. Tijdens onze tocht werd er veel 'UNO' en 'DOS' geroepen. Gelukkig kenden wij deze woorden door de liedjes van Pitbull. Heelhuids kwamen we weer terug, hebben we een waterval bezocht en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Wat een ongelofelijke ervaring. We raden het iedereen aan, maar ook iedereen af!
25 juli.
Op advies van Natty om 'the real feeling in the jungle' van Chiang Mai te ervaren, boekten we enthousiast een tweedaagse en 1 nacht jungle trekking die 25 juli zou beginnen. Met zo weinig mogelijk bagage stapten we die dag onzeker het busje in, die ons naar de jungle zou brengen. Een uur later maakten onze voeten kennis met Moeder Natuur: olifantenpoep. Teleurgesteld zei Lotte 'shit..'. Gelukkig maakte de Thaise lunch (Pad Thai) in een bamboeblad het een stuk beter. Iets later klonk het startsignaal en gingen we (toen nog) vol goeie moed op stap. Elk modderpaadje werd door ons ontweken maar snel kwamen we erachter dat deze jungle tocht niet schoon overleefd kon worden. Hiermee bedoelen we: regen, glij, val, boem, hahaha, auw, vies, modder, bruin, etc. Lotte is maar liefst 4 keer (ook al is Widad er vol van overtuigd dat het 5 keer was) vies uitgegleden. Widad daarentegen vond de modder één keer een knuffel geven wel voldoende. Lotte beweert dat dit komt omdat ze de hele tijd hulp kreeg van een aardige Spanjaard en zij deze tocht 'all by herself' moest doen. Drie uur later kwamen we bruin en vies bij onze bestemming aan. Het uitzicht was geweldig: overal groen en mooie bergen met hier en daar een loslopende olifant. Eenmaal 'opgefrist' was het tijd voor het rijden op de olifanten. Pijnlijk, maar een hele leuke ervaring. Na het eten besloten we om met de kinderen -die daar wonen - te spelen. Alle meisjes boven de 5 jaar droegen goude ringen om hun nek, wat wordt omschreven als 'longneck' (zie bij: foto's). Het aantal ringen staat voor hun leeftijd en ondersteunen hun nek. Als ze eenmaal getrouwd zijn en iets ongehoorzaams tegenover hun man doen, worden de goude ringen weggehaald waardoor hun nek breekt. Sprake van feminisme is hier dus niet het geval.. Na kilometers te hebben gerend met een vrolijk kind op je rug, tientallen selfies gemaakt te hebben en steeds onze namen moeten zeggen, was het tijd om afscheid te nemen. Ongeveer een uur later kwamen de meisjes een traditionele dansvoorstelling geven waarbij ze mensen meetrokken. Voor we het doorhadden, dansten we ze vrolijk na. Daarna gingen we met onze Spaanse vrienden hun versie van 'mens erger je niet' spelen. Als je het ons vraagt, werd er gewoon vals gespeeld. Als je iemand opat mocht je bijvoorbeeld 20 stapjes verder lopen. Do we need to say more? Toen de meeste mensen richting bed gingen (lees: een lange bamboehut waar je dicht tegen elkaar aanlag op een dun kleedje en een klein, hard kussentje moest slapen) besloten wij dit ook te doen. Of all the people, moest Widad net naast een snurkende man liggen. Daarnaast lagen we ook nog eens tegenover de deur die niet dicht kon, oftewel: zwerfhonden besloten onze bamboehut als catwalk te gebruiken met af en toe geblaf. Alsof dat niet erg genoeg was, werd er midden in de nacht onder onze bamboehut audities voor 'The voice of Kip' gehouden. Naar onze mening was niemand door.. Geen nachtrust maar nachtonrust.
26 juli
De volgende dag werden we wakker met spierpijn van hier tot Bangkok. O-ve-ral pijn, vooral van het slapen. We besloten om even te gaan 'douchen' : een zielige pijp met koud water dat eruit kwam. Te laat aangekomen bij het ontbijt en de natte kleding die we weer aan moesten (ook onze sokken en schoenen..) begonnen we onze dag meteen goed en optimistisch! Het avontuur hield niet op: met 30 man moesten we onszelf in twee pick-up trucks proppen. Lotte had de beste plek om dood te gaan en hield Widad dus vast alsof haar leven er vanaf hing. Eenmaal aangekomen moesten we gaan raften. Met groepjes van 5 ging je een opgeblaasd bootje in, kreeg je een redddingsvest, helm en een peddel en hoopte je dat je na deze rit al je tanden nog had. Als uitverkorenen werden we gekozen door de Spanjaarden. Tijdens onze tocht werd er veel 'UNO' en 'DOS' geroepen. Gelukkig kenden wij deze woorden door de liedjes van Pitbull. Heelhuids kwamen we weer terug, hebben we een waterval bezocht en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Wat een ongelofelijke ervaring. We raden het iedereen aan, maar ook iedereen af!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
